Kerstnacht

Vanmorgen op Uitzending Gemist de kerstnachtdienst van de IKON zitten kijken. De titel van het programma: hoe zal ik u ontvangen. Dit is de kerk zoals ik er graag kom. Maatschappelijk geengageerd, de ongemakkelijke vragen durven stellen, en tegelijkertijd laten zien en voelen dat het anders kan. Hoop levend houden. Toekomst open houden. En dat vormgegeven op een manier waarbij geprobeerd is toegankelijk te zijn voor mensen die veel in een kerk komen maar ook voor wie daar zelden of nooit komt. Heel goed. Mooi begin van mijn kerstmorgen.

nog even

Nog even en ik ga weer aan  het werk. Dus nog even genieten van het feit dat ik op elk moment van de dag om de hoek van mijn slaapkamerdeur kan gluren en daar een klein meisje kan zien liggen. Nog altijd even wonderlijk.

We hebben weer binnen-dagen. Dit keer niet omdat zij te klein is om naar buiten te gaan. Maar omdat we ingesneeuwd zijn. Met de wandelwagen naar buiten kan wel, maar niet ver. Duwen geen optie, trekken een klein stukje. Als een soort sneeuwschuiver.

En dit keer zijn de binnen-dagen veel makkelijker dan een paar maanden geleden. Omdat ze bijna op zijn? Omdat ik gewend ben geraakt aan meer alleen, aan meer stil?

Ze is inmiddels uit haar coconnetje gekropen, de wereld buiten haar in. Ze kijkt en ze lacht en ze probeert iets te vertellen. Dus nu zijn we samen thuis, in plaats van allebei. En een binnendag samen is niet stil en alleen maar gewoon gezellig.

Zou dat het zijn?

Tradities

Ik hou van rituelen en tradities. Waarschijnlijk een van de redenen voor mijn zwak voor kerken... Vandaag ga ik mijn dochter laten kennis maken met tradities - ik heb al weken een adventskalender in huis en joehoe, afgelopen zondag was het eerste advent. Vandaag, 1 december, mogen we het eerste vakje openmaken. Toen ik jong was zat er achter het deurtje alleen een plaatje. Nu zag ik alleen kalenders met chocoladevulling. Ik hou (ERG..) van chocola maar op de een of andere manier vind ik chocola niet passen in een adventskalender. Want the point is toch niet dat ik elke dag een chocolaatje mag eten? Ik hoop dat er een plaatje achter het chocolaatje zit..

Willem Hussem

Een paar jaar geleden kreeg ik van een vriend een bloemlezing van Willem Hussem. Toen niet veel in gelezen, nu raakt het me opeens wel. Heel simpele korte gedichtjes. Sommige een rake beschrijving van iets dat hij waarneemt, meestal in de natuur.

de zon bestrooit de zee met goud
ik schep het in mijn handen op
het loopt tussen mijn vingers weg
als water

Andere meer filosofisch van aard.

nog blinken
verdwenen sterren
in de nacht
sterven houdt
het licht niet tegen

Een hele Paaspreek in 5 regels. Uit: warmte vergt/ jaren groei, van Willem Hussem; uitgegeven door Plint.

Dromen van een Ver Wonderland..

Ik wilde altijd weer opnieuw beginnen. Met een dagboek. Met een goed voornemen. Elke maandag was er opnieuw de mogelijkheid van een nieuwe start. Of elke zondag. Of elk jaar. Ik ben nog nooit zo opnieuw begonnen als deze zomer. Zie hier het nieuwe begin. Het ligt te snurken. Ik heb af en toe moeite om me te herinneren hoe het was voor ze er was. Hoe ik was voor ze er was. Dat heeft iets heel moois. En tegelijkertijd was ik mezelf ook even kwijt de afgelopen weken. Langzaam valt het weer een beetje op zijn plek.

verwonderland

Ik ben nu al een paar weken thuis. Even niet aan  het werk, want ik ben net moeder geworden van een mooi klein meisje. Normaal praat ik de hele dag door, want dat is belangrijk voor mijn werk. Nu ben ik opeens veel stil. En als ik praat, praat ik het meest tegen dat kleine meisje, dat me met grote ogen aankijkt maar er nog niet veel van begrijpt. Behalve dat ze aan mijn stem vast hoort hoe mooi, lief en briljant grappig ik haar vind en eigenlijk heeft ze dan toch al een hoop belangrijke dingen begrepen. Hoe dan ook, nu ik veel thuis ben en het buiten koud en nat en herfst is, had ik opeens zin om een blog te beginnen. Omdat de computer binnen staat, warm achter het raam. Omdat je eraan kunt schrijven met een pot thee naast je. Omdat ik zo toch een beetje kan kletsen. En omdat ik al vanaf de lagere school elke zoveel jaar een dagboek start en er altijd weer mee ophoud, maar er dan altijd weer mee begin. Dit is een soort nieuwe poging. Voor het eerst online. Ik ben verder niet erg online. Geen twitter, geen hyves of facebook, en zoveel email op mijn werk dat ik daar prive ook niet zoveel zin meer in heb. En een soort poging omdat ik niet van plan ben om er echt een dagboek van te maken. Ik wilde er een log van maken waar ik dingetjes kan bewaren die me inspireren. Zodat ik die niet meer zo makkelijk kwijt raak. Tekstjes, afbeeldingen, websites, liedjes, wat ook maar. Een verzameling van dingetjes die me even open maken voor het mooie en het goede. Verwondering is een woord dat daar voor mij bij past. Bovendien heeft een goede vriend me ooit de bijnaam Alice gegeven, naar het meisje uit het boek. Al dekt het de lading niet helemaal (verwondering is niet het enige dat kan inspireren), toch deze blogtitel maar laten staan. Omdat het gelijk in me opkwam. En omdat ik als eeuwige (t-)wijfelaar toch ook eens moet oefenen met Beginnen.